Flashback: 'Dat je wordt gezien, is van onschatbare waarde'

Tekst Aranka Klomp - 31 mei 2018 - 2 Minuten om te lezen

Beeld: Fred van Diem

“Ik heb beide gekend: leerkrachten die op de automatische piloot hun vak uitoefenden en leraren die dat met hart en ziel deden. Als leerling voel je dat al na twee tellen aan. Het is het verschil tussen je ongezien voelen of juist als uniek mens meetellen. Leraren die dat laatste aan hun leerlingen meegeven, verdienen alle lof die je ze maar geven kunt.

Ik ging na de vierde klas Stedelijk Gymnasium, waar ik me niet thuis voelde, naar een andere school, het Dorenweerd College in Doorwerth. Daar kreeg ik Rita van der Stoep in 5 vwo als leerkracht Nederlands en in het laatste jaar als mentor. Haar lessen waren eigenlijk altijd boeiend, zelfs als je geen speciale voorliefde had voor taal of literatuur. Als mentor was ze ook heel bijzonder. Ze is een van de hartelijkste mensen die ik ooit heb ontmoet.

Haar lessen waren eigenlijk altijd boeiend, zelfs als je geen speciale voorliefde had voor taal of literatuur

Die ontmoeting kwam voor mij op een heel goed moment, want door een echtscheiding waren het roerige tijden thuis. Kort gezegd komt het erop neer dat ik in een klap zelfstandig moest worden. Ik kwam op mezelf te wonen en leidde het leven van een volwassene met alle verantwoordelijkheden die daarbij kwamen kijken.

Bordjes

Maar ik was natuurlijk nog maar gewoon een meisje van 17 en bovendien een ambitieuze, streberige leerling op school. Ik wilde al die bordjes per se in de lucht houden. Waar een andere docent misschien had gezegd: je schoolwerk gaat altijd voor, zei Rita: ‘Je cijfers zijn hartstikke goed. Je kan het ook best iets rustiger aan doen op school. Pas nou maar goed op jezelf.’ Zo ging zij om met haar leerlingen: begripvol en met oog voor de persoon die zij voor zich had. Dat je wordt gezien, gehoord en begrepen, is van onschatbare waarde op die leeftijd. Jaren later stond ik zelf voor de klas als lerares aardrijkskunde en als mentor. Ik heb geprobeerd het te doen zoals Rita van der Stoep: met oog voor individuele behoeften, kwaliteiten en kwetsbaarheden.

Dat je wordt gezien, gehoord en begrepen, is van onschatbare waarde op die leeftijd

Als ik terugdenk aan Rita van der Stoep, denk ik aan de manier waarop ze onze eindexamendiploma’s uitreikte. Het typeerde haar. Ze hield geen algemeen praatje, maar had voor elk van haar leerlingen een persoonlijk verhaal voorbereid. We kregen allemaal een andere soort bloem van haar, waarvan ze vond dat juist die ons symboliseerde. Aan mij gaf ze een calla. ‘Omdat je exotisch en gedreven bent’.”

Rita van der Stoep (71):

“De calla is een sterke bloem met een wat dramatische uitstraling. Ik vond hem passen bij Jennifer, omdat zij een apart, sterk en gepassioneerd meisje was. Door haar moeilijke omstandigheden kwam ze volwassener over dan de rest van de vwo-leerlingen. Ze was vastbesloten er het beste van te maken en toonde veel initiatief.”