Zonder de conciërge loopt alles in het honderd
Voor veel leerlingen is de conciërge de belangrijkste persoon uit hun schooltijd, iemand die ze hun leven lang niet vergeten.
Cor Lohmeijer is conciërge bij basisschool De Knotwilg in Amsterdam
'Mijn vrouw zegt dat ik hier net zo goed kan blijven slapen’
Cor Lohmeijer, conciërge bij basisschool De Knotwilg in Amsterdam, is van alle markten thuis en dus noemen de kleuters hem soms de directeur.
“Ik ben niet van de theorie, maar meer van de praktijk. Op mijn vijftiende ben ik gestopt met de lts en begonnen als leerling loodgieter. Daarna heb ik naaimachines gerepareerd, verfpotjes gevuld in een fabriek, koffie rondgebracht op de markt en ben ik uiteindelijk vorkheftruckchauffeur geworden.
Op mijn 27ste viel ik tijdens het uitladen van het dak van een vrachtwagen. Na zeven operaties aan mijn schouder bleek dat ik mijn werk niet meer kon doen. Ik heb het hele traject van ziektewet, maatwerk en Melkertbanen doorlopen. Dertig jaar geleden zat mijn zoon hier op de basisschool en hielp ik vrijwillig met wat klusjes. Toen ze een nieuwe conciërge zochten, werd ik aangenomen. Sindsdien is geen dag hetzelfde. Het ene moment sta ik in een verstopte wc-pot te graaien en het andere zit ik achter de computer. Dat werken met computers heb ik mijzelf aangeleerd, zo moeilijk is het allemaal niet. Ook leuk is dat je helemaal niet kan plannen wat je op een dag gaat doen, want het gaat toch altijd anders.
Ik woon op vijf minuten lopen van de school, dat maakt dat ik er snel kan zijn. Mijn vrouw zegt weleens dat ik hier net zo goed kan blijven slapen. Mijn werkdagen zijn van zeven tot vier uur. En als er een vergadering of andere bijeenkomst is in de avond, ben ik er ook. Mijn vrouw helpt ook regelmatig mee, dan staan we samen in het weekend in school te klussen. Wat het werk vooral leuk maakt is het contact met de ouders, leraren en kinderen. Als ik bij de kleuters langsga, zeggen ze: Meester Cor is de directeur. Die ziet alles, weet alles en kan alles. Laatst kwam een oud-leerling langs om haar kind te brengen, die zei: Meester Cor, je bent er nog! Toen dacht ik wel, nou word ik oud.”
Annemieke Bakker is conciërge bij IKC de IJsselhof in Zwolle
'Ik word gezien als het gezicht van de school, en zo voel ik dat ook’
Annemieke Bakker, conciërge bij IKC de IJsselhof in Zwolle kiest elk jaar hulp-conciërges uit groep 7 en 8.
“Mijn werkende leven speelde zich 26 jaar lang af in de Blokker. Terwijl ik nog in de winkel werkte, werd ik zes jaar geleden gevraagd of ik conciërge wilde worden op de school waar ik een dag in de week de administratie voor deed. Het werk leek me leuk en dus waagde ik de sprong. Het is me geen dag tegengevallen. Vooral de afwisseling vind ik heerlijk en dat geen dag hetzelfde is.
Maar het allerleukst is toch wel het contact met de kinderen. Ze helpen me vaak en weten me te vinden als er iets is. Ik kies elk jaar hulp-conciërges uit groep 7 en 8. Kinderen die het in de klas af en toe lastig hebben. Ze moeten voor deze functie echt bij me solliciteren, een brief schrijven en een gesprek voeren. Hun taken lopen uiteen van het papier uit de klassen ophalen tot helpen bij de klassenshows. Ik heb er dit jaar elf. Handig, zeker nu het aan het einde van het schooljaar extra druk is. Zoals met de bestelling van de spullen voor het nieuwe schooljaar en alle andere praktische klussen.
Daarnaast ga ik nog mee op kamp met groep 8, drie dagen in een kampeerboerderij in Ommen. Ik ben tijdens het kamp verantwoordelijk voor het facilitaire gedeelte zoals de boodschappen, al doen we dat eigenlijk met z’n allen, en als gediplomeerd bedrijfshulpverlener voor de eerste hulp bij ongelukken. Maar ik ga natuurlijk vooral voor de gezelligheid mee. Ik word gezien als het gezicht van de school, en zo voel ik dat ook. In 2018 werd ik verrast door alle kinderen en ouders in de gymzaal toen bleek dat ik de Zwolse conciërge van het jaar was geworden. Ik wist van niets. De benoeming is me extra dierbaar omdat de ouders me hadden aangedragen. Een mooi moment in mijn carrière als conciërge tot nu toe.”
Harald Davidse Godfroid is conciërge bij Jenaplanschool De Brug in Utrecht
'Ik hoef ze niets te leren, ik ben er gewoon voor ze’
Harald Davidse Godfroid, conciërge bij Jenaplanschool De Brug in Utrecht is altijd bereikbaar op één van zijn drie telefoons.
“Ik heb net een stickerversie van King op het plein aangebracht, een balspel met vier vakken. De kinderen spelen het vaak en kleuren de vakken dan met krijt op de tegels, maar na een regenbui is het weer verdwenen. Mijn werk gaat van klus naar klus, in en om het gebouw. En ook al sta ik buiten, ik ben altijd bereikbaar op één van de drie telefoons: vaste lijn, werkmobiel en privé-mobiel. Eigenlijk loopt alles door elkaar. Zeker nu er aan het einde van het jaar allerlei activiteiten geregeld worden, zoals een zomerfestival, en alle lijntjes bij mij uitkomen.
Zelden kan ik een klus in een keer afmaken, want er komt altijd iets tussendoor. Een pleister die geplakt moet worden, een ict-probleem, of iets groters. Zoals laatst toen een van de klassenondersteuners in de ochtend belde dat hij niet kon komen vanwege een privésituatie. Naast dat ik er voor hem wilde zijn, moesten we ook zorgen dat zijn taken werden overgenomen. De eerste communicatie ligt vaak bij mij.
Ik werk hier nu tien jaar en heb in die tijd zoveel teruggekregen. Van de leraren en ouders en vooral van de leerlingen. Zo is er een leerling die vaak in zijn vrije tijd naar school komt om te voetballen of wat te kletsen. Hij woont nu twee jaar hier en zijn Nederlands gaat met sprongen vooruit. Daar ben ik dan een beetje onderdeel van en dat maakt me trots. Als de kinderen in de klas even niet lekker meedraaien, komen ze vaak ook naar mij toe: ‘Ik ben een beetje hyper, mag ik het plein vegen.’ Dan pak ik de bezems en gaan we samen vegen tot ze weer rustig zijn. Het fijne is dat mijn rol anders is. Ik hoef ze niets te leren, ik ben er gewoon voor ze.”
Dit artikel las je gratis uit het Onderwijsblad van juni. Elke maand nieuws, achtergronden en tips in je brievenbus? Word AOb-lid!
