'Ze wil niet freelancen, maar een baan die behapbaar is'
Leraar zijn is een essentieel én collectief beroep, schrijft Onderwijsblad-columnist Marieke Dubbelman. "Het is begrijpelijk, maar zorgelijk dat collega's kiezen voor ZZP-constructies."
Het is maandagochtend 07.15 uur en na weken vakantie komt de school weer tot leven. De stekker gaat weer in de koelkast. Ik kijk bewust niet in de koelkast; niet alles tegelijk.
Ik log in. Microsoft zeurt nog steeds om een nieuw wachtwoord, maar zolang het oude werkt, negeer ik de stortvloed aan automatisch gegenereerde dreigmails waarin staat dat mijn wachtwoord al maanden geleden was verlopen. Ik plak het kaartje met ‘maandag’ op het planbord en schrijf er ’21 augustus’ achter. ‘Ha, op het gebied van dreigen zonder consequenties heb ik mezelf de afgelopen maanden beter ontwikkeld dan Microsoft’, constateer ik tevreden.
Door zo’n actie heeft ze het gevoel dat kabouters echt bestaan
Als ik in de ramen van de school kijk, zie ik al zo’n kromlopende zeuljuf, zo eentje met van die bomvolle boodschappentassen. Zondagmiddag betrapte ik haar zelfs, toen ze stiekem de school insloop met kilo’s boeken. Van voetbal tot veldmuizen, fictie en non-fictie, hopend dat ze dit jaar alle dolende zielen in haar leeskerk krijgt.
Ze vertelde me ook dat ze door zo’n actie op maandagochtend het gevoel heeft dat kabouters echt bestaan en dat die het lokaal vullen in plaats van zij zelf in haar vrije tijd. Gek mens. Hoe dan ook: dit schooljaar start ik officieel als juf met m’n pabo-diploma op zak op een nieuwe school, met een vaste baan. Marieke Dubbelman is leerkracht in het basisonderwijs. Elke maand haar columns lezen? Word lid!
Even overwoog ik om ook in het onderwijs te gaan freelancen, een manier van werken die ik in mijn andere vak al 16 jaar bedrijf. Met speciale interesse las ik daarom een Facebook-draadje waarin een leerkracht vroeg hoe het dan is om op zzp-basis in het onderwijs te werken.
De leerkracht met de zzp-vraag gaf aan minder verantwoordelijkheid te willen dragen, maar ze wilde ook minder vergaderingen en meer baas over haar eigen tijd zijn. Eigenlijk wil ze helemaal niet zzp’en, dacht ik, maar een baan die weer behapbaar is.
Ik snap haar, maar heb ook gezien dat het niet werkt in de dagelijkse praktijk van een basisschool. Op m’n stageschool werkte een collega via een ‘bemiddelingsbureau’. Hij ontbrak, tot verbazing van velen, na een vakantie, omdat hij bij het bemiddelingsbureau een langere vrije periode had bedongen. Iets wat je goed recht is als ZZP-er. Maar de groep kreeg de zoveelste invaller van dat jaar. Niet veel later meldden nog twee collega’s dat ze ook waren overgestapt naar het bemiddelingsbureau.
Je moet er gewoon zijn, anders is er meteen een groot probleem
Ik begreep het, maar zorgelijk is het wel. Als ik iets heb ondervonden de afgelopen drie jaar is dat leraar zijn een collectief beroep is, je doet het samen, als team. Net als in de zorg, moet je er gewoon zijn anders is er meteen een groot probleem. Het is in alle opzichten een echt essentieel beroep.
