Portretserie laat zien waar onderwijs faalt
Iris Valentina fotografeert kinderen die vastlopen in het onderwijs. "Ik hoop dat de foto’s zo raken dat het systeem verandert."
Beeld: Iris Valentina
‘Waar lig je wakker van?’ Deze vraag leidde tot het project ‘Kinderen van het onderwijs’ waarin Iris Valentina kinderen fotografeert die vastlopen op school. Uit eigen ervaring weet ze hoe vreselijk dat is. “Mijn dochter komt vaak totaal overprikkeld en met hoofdpijn uit school en gaat nu vaker niet dan wel. Het onderwerp waar ik zo lang naar gezocht heb, lag gewoon voor mijn neus.”
Want ook in haar omgeving ziet ze kinderen en ouders worstelen met het schoolsysteem. “Er is helemaal niets mis met deze kinderen. Zij komen alleen niet tot hun recht op een school waarin het gemiddelde de norm is. Zij kunnen daarin niet zichzelf zijn, er is geen ruimte voor hun eigen ontwikkeling of ideeën”, vertelt de fotograaf. “Met voortdurende stress, angst en uiteindelijk zelfs burn-out of uitval tot gevolg.”
Groot hart
Met de portretserie wil ze licht schijnen op de problematiek, zonder veroordelend vingertje te heffen. Want wat ze ook ziet is dat leraren enorm hun best doen. “Ik heb ontzettend veel respect voor ze. Leraren werken zo hard en met zo’n groot hart voor kinderen, maar zij lopen ook vast in het systeem. Door de hoge werkdruk en grote klassen schieten ze overal tekort, dat moet pijn doen.”
Inmiddels heeft ze ruim twintig kinderen op indringende wijze geportretteerd, zowel in beeld als in tekst, en dat aantal groeit. Iris Valentina: “Ik stop pas als de politiek ervan doordrongen is dat het onderwijs faalt. Ik hoop dat de foto’s raken. Dat ze de verontwaardiging aanwakkeren, waardoor er een intrinsieke motivatie ontstaat om samen het systeem te hervormen.”
Philine (12): “Als het even niet lukt bij een kind, laat het dan even. Geef ruimte. Niet altijd maar moeten. Hier moet een beter beleid voor komen.”
Maysa (15): “Ik was altijd enorm nieuwsgierig en hield van leren. Sinds lezen een verplichting is, heb ik nooit meer echt een fysiek boek kunnen lezen. Terwijl ik vroeger echt een boekenwurm was.”
Silvijn (11): “De basisschool paste niet bij mij. Ik moest me gedragen zoals de andere kinderen. ‘Normaal zijn’, waardoor ik niet helemaal mezelf kon zijn.”
Isa (10): “Toen ik nog op school zat, wou ik liever dood. Ik vond mijn leven niet fijn omdat ik met zoveel spanning naar school moest blijven gaan. Nu ik niet meer naar school hoef, heb ik weer meer plezier in mijn leven.”
Jazz (10): “Ik zou willen dat de scholen meer tijd en aandacht geven aan de kinderen die niet goed kunnen leren of op een andere manier les nodig hebben. Nu lukt dit de meesters en juffen niet.”
Dit verhaal komt uit het Onderwijsblad van februari. Lees ook Systeem duwt thuiszitters in de hoek of Inclusief onderwijs lijkt verder weg dan ooit.
De AOb maakt zich hard voor maatregelen om passend onderwijs op orde te brengen. Help mee door jouw praktijkverhaal hier te delen.
