Je eigen kind in de klas is apart en soms handig
Twee moeders en een vader vertellen hoe het is om les te geven op de school van hun kind. “Mijn zoons vragen onmiddellijk mijn hulp als iets niet meteen lukt.”
Beeld: Fred van Diem
Cees zit in groep 3 en Toon in groep 5 op de Hildebrand Van Loonschool in Amsterdam-Zuid waar hun moeder Marieke de Ruig sinds tien jaar lesgeeft aan groep 8, nu drie dagen per week.
“We wilden voor onze kinderen eerst een school dichtbij huis kiezen”, vertelt leerkracht Marieke de Ruig. “Maar dit is de eerste school waar ik werk waar echt alles goed loopt. Dat gun ik onze kinderen ook. Maar ja, het is wel een enorme luxe.” Praktisch is het ook handig. “Ik kan ze zelf naar school brengen.”
Ze is altijd dichtbij
Cees heeft er niet veel woorden voor nodig om uit te leggen hoe hij het vindt dat zijn moeder op zijn school werkt: “Wel leuk.” Zijn broer Toon: “Je kan na school in het gebouw blijven omdat je moeder er is. Ze is altijd dichtbij. Aan het begin van het schooljaar zeggen kinderen vaak: ‘Nu zit mijn zus of broer bij je moeder in de klas.’ Dan zeg ik: ‘Leuk hè.’ Ze zeggen vaak dat ze haar streng vinden. ‘Dat wist ik niet’, zeg ik dan. Op school zet ze vaker een harde stem op.”
Toon ziet ernaar uit om bij zijn moeder in de klas te zitten, “Omdat je dan iemand hebt die je heel goed kent.” Maar het lijkt De Ruig beter als ze dat jaar voor groep 7 staat. “In contact met andere ouders ben ik wel een beetje terughoudend, ook in de appgroep, om niet de indruk te wekken dat ik meer weet of te zeggen heb.”
Voorpret
“Deze weken vervang ik de collega beeldende vorming en heb ik mijn zoons voor het eerst in de klas. De voorpret thuis in de voorbereidingen is erg leuk. Grappig tijdens de lessen is dat ze onmiddellijk mijn hulp vragen als iets niet meteen lukt, terwijl ze bij een leerkracht het eerst nog eens zelf zouden proberen.”
Ze is momenteel de enige leerkracht met haar kinderen op deze school. “Aan het begin van het schooljaar schiet ik collega’s die voor de klassen van m’n kinderen staat even aan en zeg: ‘Ik ben gewoon een ouder, aarzel niet me dingen te vragen of te zeggen. Je hoeft niet harder te werken.’ Ik vertrouw ze met een gerust hart toe aan mijn collega’s.”
Beeld: Fred van Diem
Henk Bakker is sinds vier jaar docent Engels en mentor in de bovenbouw van het Berechja College op Urk. Dochter Alisha zit in de derde klas.
Docent Henk Bakker had bij zijn vorige middelbare school een reistijd van een uur. “Deze school is op vier minuten lopen”, zegt hij. “Zodra er een vacature vrij kwam, heb ik gesolliciteerd.”
Hij zat zelf als tiener ook een aantal jaar op het Berechja College. Alisha: “Veel vrienden van mijn vader gingen hier naartoe, ik vind het een leuke school.” Bakker: “Het is een echte dorpsschool, midden in de gemeenschap. Ik heb ook de kinderen van vrienden en familie in de klas en dat voelt heel natuurlijk. Buiten school word ik niet aangesproken op mijn docent-zijn en op school niet op mijn ouder-zijn.”
Ik denk dat hij op school wat strenger is dan thuis
“Het is wel een beetje apart als je je vader opeens op school ziet. Ik denk dat hij op school wat strenger is dan thuis”, vertelt Alisha. Misschien krijgt ze volgend jaar voor het eerst les van haar vader. Bakker: “Maar dat gaat altijd in overleg.” Alisha: “Misschien zou ik me wel wat generen als vriendinnen iets zouden doen terwijl mijn vader erbij is.”
Zusje
Volgend jaar komt haar zusje ook op school. “Sommige collega’s weten van tevoren dat Alisha mijn dochter is, maar ze doen er niet anders om. Zelf ben ik op school in mijn professionele rol. Mijn vrouw doet meestal de oudergesprekken. En ik zou het lastig vinden om bij de cijferbesprekingen voor het diploma haar cijfers al te horen. Misschien dat ik dan even naar buiten ga.”
Of ze haar vader wel eens vraagt iets voor haar te regelen op school? “Hij vond een stageplek voor me. Maar als ik straf krijg bij een collega van hem, moet ik het zelf oplossen”, lacht Alisha. “En ik vroeg hem het telefoonverbod op school af te schaffen en dat is ook is niet gelukt.”
Beeld: Fred van Diem
Marieke Barendse staat voor groep 1/2 op Cbs De Westerkim in Zaandam. Ze werkte twee dagen per week bij de kleuters toen haar jongste zoon Lucas in groep 1 zat.
“Ik schreef zijn rapport, dat was wel gek”, zegt juf Marieke Barendse en lachend voegt ze eraan toe: “Wij hadden toen nog rapporten in groep 1. Op een dag kwam hij uit school met een boze blik in z’n ogen. Mijn man vroeg hoe zijn dag was geweest en hij zei: Ik ben héél boos op de juf!”
Ik had altijd gezegd dat ik niet wilde werken op de school van m’n kinderen
Toen de kinderen naar school gingen, stopte Barendse met haar werk op een school in Wormer. Maar toen er op De Westerkim klassen naar huis werden gestuurd vanwege ziekte, bood ze aan om af en toe een dagje in te vallen. Zo rolde ze erin. Ze werkt nu vier dagen per week. “Ik had altijd gezegd dat ik niet wilde werken op de school van m’n kinderen - ik zat in groep 8 op de school waar mijn moeder werkte. Ik wilde dat ze hun eigen wereld hadden. Dan zie je dat het toch anders loopt.”
Nu zijn de oudste drie van school en zit Lucas in groep 7. Hij vindt het leuk dat zijn moeder op zijn school werkt. Al zit hij op deze leeftijd liever niet bij haar in de klas. “Soms gebeuren er ongemakkelijke dingen in de klas, ze hoeft niet alles te weten wat ik doe.”
Afzijdig
“Ik houd me afzijdig als het in het team over vriendjes in z’n klas gaat”, zegt Barendse. “Voor z’n klasgenootjes ben ik gewoon de moeder van Lucas.” Maar toch wel een speciale moeder volgens Lucas: “Sommige kinderen zeggen ‘juf Marieke’, ze weten gewoon jouw naam!” Barendse: “Ik vond het wel eens lastig om zorgen aan te kaarten over mijn kind bij een collega. Dan deed m’n man meestal het woord. Maar het werd altijd professioneel opgepakt.”
Op vrijdagen helpt haar moeder nu bij haar in de klas met textiele werkvormen en is haar man er als ouder bij de tussenschoolse opvang. “Wat mooi dat dat zo kan, zeggen ouders. “Eén van onze dochters en onze oudste zoon willen waarschijnlijk ook leerkracht worden.”
