Gouden duo’s vormen goed huwelijk voor de klas
Hoe komen samenwerkende leraren tot een gouden duo? Humor kan een bindende factor zijn en vertrouwen is belangrijk. “Ik zou haar altijd steunen, want ik vertrouw haar volledig.”
Marisa en Navarone werkten jarenlang samen in de bovenbouw van de Kersenboom in Diemen. Beeld: Fred van Diem
Jarenlang hebben Navarone en Marissa (zie foto hierboven) samen groep 8 gedraaid op de Kersenboom in Diemen. Dit jaar zijn ze tijdelijk uit elkaar, maar definitief is de breuk zeker niet. Marisa: “Het is een tijdelijke break-up. Navarone loopt nog regelmatig mijn klas binnen, vooral als hij weer eens wat kwijt is. Dus we zien elkaar nog vaak, maar ik mis hem wel als duo.”
Op de vraag wat ze zo’n goed duo maakt, antwoorden ze tegelijk: “Humor!”. Marisa: “We nemen elkaar vaak in de maling. Hebben jullie de meester vandaag weer, vraag ik dan aan de klas. Ik zou helemaal gek worden als ik hem de hele dag om me heen zou hebben.” “We hebben allebei nul schaamte,” voegt Navarone toe. “En we maken elkaar de hele tijd belachelijk waar anderen bij zijn, ook de leerlingen. Dat typeert ons ook wel denk ik. Het is een grote sketch als we samen zijn.”
Het is een grote sketch als we samen zijn
In 2017 kwam Navarone de school binnengelopen om in te vallen bij een aantal groepen, waaronder groep 8 van Marisa. Sindsdien zijn ze onafscheidelijk en werken ze nauw samen. De laatste zes jaar zowel parallel als in een vast duo voor groep 7 en 8. “De taakverdeling is eigenlijk heel organisch ontstaan,” laat Marisa weten. “Ik ben van de weektaak maken en de kopieerbladen klaarleggen. Navarone is van het huiswerk, de excursies en het kamp. Ik houd me ook meer bezig met de communicatie naar de ouders toe en de planning. Dan vraagt Navarone weer vier keer aan me wie er ook alweer allemaal meegaan op kamp, zo typisch.”
Dit artikel lees je gratis uit het Onderwijsblad van november. Tien keer per jaar het blad in je bus? Word lid!
Hoewel ze vaak op een lijn zitten, is er ook een duidelijk verschil in aanpak. Waar Marisa nog weleens iets met de mantel der liefde wil bedekken en een leerling het voordeel van de twijfel geeft, is Navarone een stuk strenger. “Ik heb bepaalde verwachtingen van kinderen, zoals een respectvolle omgang en daar hou ik ze aan. Ze krijgen van mij een keer de kans om zich te verbeteren als ik ze ergens op aanspreek, zo niet dan heeft dat consequenties. Bij Marisa krijgen ze vaak een tweede of derde kans, zij is daar zachter in.” Marisa beaamt: “Hij is meer van het straffen en ik meer van het praten.”
Blind vertrouwen
Blind op elkaar kunnen vertrouwen, is de kracht van de achtjarige samenwerking tussen Sanneke en Josien van basisschool de Feniks in Groningen. Sanneke: “Ik vind ons ook pedagogisch sterk. Wij zien de kinderen echt en weten wat ze nodig hebben.” Tot het moment dat ze een duo werden, werkten ze allebei al 10 jaar op dezelfde school. Ze stonden zelfs voor dezelfde groep met de lokalen naast elkaar. “Grappig genoeg vonden we elkaar toen wel leuk, maar zochten we elkaar niet op. We werkten allebei op onze eigen manier. Ik vond Josien altijd een beetje losjes en makkelijk, terwijl ik alles altijd strak geregeld had.”
Marianne en Linda, het groep-8 duo van basisschool De Hoeksteen uit Bussum, zijn beste vriendinnen. Beeld: Fred van Diem
Dat beeld bleek te kloppen toen ze allebei parttime gingen werken en als duo ingedeeld werden bij groep 5. Josien: “Ik dacht in eerste instantie: oh jeetje, nu moet ik met Sanneke gaan werken, die is altijd enorm gestructureerd. Dat gaat nooit goed komen.” Maar goed kwam het, want ze kunnen zich nu niet meer voorstellen dat ze geen duo zijn. Sanneke: “Het verschil in aanpak werkt juist heel goed, en aanvullend. Josien is van het bewegend leren, even langs de kringloop gaan voor de aankleding van de huishoek en het regelen van excursies en ik ben meer van de structuur, duidelijkheid en het in de gaten houden van de grote lijnen.” Wat ze als combinatie zo sterk maakt, is dat ze beide snelle denkers zijn, flexibel als het nodig is en dat ze snel schakelen. Nee, ruzie hebben ze nog nooit gehad. “Ik zou haar ook altijd steunen, want ik vertrouw haar volledig.”
Ruzie hebben Navarone en Marisa ook nog niet gehad, wel irritaties. Die worden altijd meteen uitgesproken en daarna lachen ze erom. Omdat ze jarenlang een klas deelden, hadden ze doordeweeks elke dag contact, vooral over de leerlingen of over wat er in de klas gebeurd was. “Omdat wij allebei niet van de negen tot vijf mentaliteit zijn, kwam het weleens voor dat ik om tien uur ’s avonds nog een appje stuurde en dan kreeg ik vaak direct antwoord.” Naast school zien ze elkaar niet en tijdens de vakanties hebben ze geen contact, gewoon om even bij te komen. Navarone: “We spelen wel Wordfeud, maar ja daar is niet zoveel aan voor mij als je 69 keer wint en 1 keer verliest.”
Beste vrienden
Bij Marianne en Linda van De Hoeksteen uit Bussum, heeft het duo-schap ervoor gezorgd dat ze naast collega’s ook beste vrienden zijn geworden. “Als we gezamenlijke dingen op school hebben, willen we altijd bij elkaar zitten om bij te praten. Dan zeggen onze collega’s: ‘Oh daar heb je Jut en Jul weer.’ Maar dat beeld klopt niet, want we zien elkaar op school juist bijna nooit. Linda staat donderdag, vrijdag en woensdag voor de klas en ik maandag, dinsdag en woensdag. Dus woensdag is de enige gezamenlijke dag. Daarnaast gaan we na het werk regelmatig samen uiteten, naar de film of een weekendje weg.”
Marianne begon 20 jaar geleden als stagiaire bij Linda. “Ik ben later in mijn carrière het onderwijs ingestapt en in mijn tweede jaar van de pabo kwam ik hier op school terecht. Bij Linda in de klas en we hadden gelijk een goede klik.” Linda is op haar 23ste bij De Hoeksteen terecht gekomen. Het is de school waar ze beiden, onafhankelijk van elkaar en op een ander moment, binnenstapten met een goed gevoel en daarna nooit meer wegwilden. Al helemaal niet sinds ze een klas delen als duo. De laatste drie jaar is dat groep 8. Linda: “Toen Marianne op mijn pad kwam en mijn stagiair werd, heb ik gevraagd of ze samen wilde werken als duo. Ik was eigenlijk nog niet toe aan parttime werken, maar ik dacht het is nu of nooit.”
Vanaf de eerste dag zijn wij een geoliede machine
“Vanaf de eerste dag zijn wij een geoliede machine”, vult Marianne aan. Linda: “Dat zit ‘m vooral in een gedeelde visie op het onderwijs. We hebben dezelfde ideeën over hoe een kind zich gedragen moet en hoe we kinderen kunnen helpen als het niet lukt. Het allerbelangrijkste: we laten elkaar vrij in ons werk. Ik kan er blindelings op vertrouwen dat ze er voor me is. Dat ik me niet schuldig hoef te voelen als ik even een stap terug moet doen om welke reden dan ook.” Marianne: “We hebben nooit een oordeel over de ander, en er is heel veel ruimte om jezelf te zijn. Dat is organisch gegaan. Daar hebben we nooit gesprekken over hoeven voeren. Wel bijzonder want dat is iets wat je niet snel bij een ander vindt. Het is net een goed huwelijk.”
Bij Sanneke en Josien blijft het tot nu toe bij contact op school en over school. Ze bellen of appen wel iedere dag om te overleggen wat er in de klas gebeurd is, zodat ze altijd op de hoogte zijn van de dingen die spelen. Zo kunnen ze uit één mond praten naar de ouders toe. Maar uiteten of iets anders buiten school doen ze niet samen. Niet omdat ze dat niet leuk lijkt, maar omdat het er nog niet van gekomen is. Een ding is zeker, uit elkaar gaan ze nooit meer. ”Als dat gebeurt, stop ik ermee”, lacht Sanneke. “Maar even serieus; als een duo gesmeerd loopt, zoals bij ons, werkt dat werkdruk verlagend. Je investeert tijd in elkaar en de overdracht, maar krijgt er veel voor terug.”
Hoe word je een goed duo? Lees verder!
