Flashback: ‘Zij maakte een soort vuur in mij los’
Actrice en scenarioschrijver Ilse Warringa (43) speelt Juf Ank in De Luizenmoeder. Ze schrijft ook mee aan deze televisieserie: het tweede seizoen is in de maak. Leerkracht Annette de Boer regisseerde Warringa dik 25 jaar geleden in haar eerste grote rol.
Beeld: Fred van Diem
“Ik wist altijd al wel dat ik actrice wilde worden, of cabaretière en ik zat gelukkig op een middelbare school die veel deed aan kunst en cultuur. Ik was 15 of 16 jaar, toen leerlingen en leraren De Koning en de Koningin van Napels zouden opvoeren. En daar was Annette. Zij nam de audities af en regisseerde het stuk - dat overigens ver strekkende romantische gevolgen had.
Annette bracht het vertrouwen helemaal terug. Ze maakte een soort vuur in me los.
Maar eerst even over dat toneelstuk: Ze nam me aan en ik kreeg de grote rol van de kamenierster. Dat was een overwinning, want enkele jaren ervoor had ik auditie gedaan voor een rol in een interscolaire musical in Zwolle, waarbij ik slechts werd uitgekozen voor het koor. Ik liet me door de afwijzing niet afbrengen van mijn toekomstplannen hoor, maar leuk is anders natuurlijk, zeker op die leeftijd. Annette bracht het vertrouwen helemaal terug. Ze maakte een soort vuur in me los. Klinkt groots hè? Maar zo voelde het wel. Het was een bevestiging van: dit moet ik doen, hier moet ik zijn. Dat kwam door twee dingen.
Ten eerste was Annette een leuk mens met geweldig veel gevoel voor humor en zelfspot. Heel beschouwend, heel cabaretesk. Ze wist feilloos de ironie van situaties te registreren. In een paar woorden kon ze mensen op een heel geestige manier duiden. Zonder ze af te zeiken. De spot kwam juist voort uit liefde voor mensen en niet uit dedain. Dat bewonderde ik enorm.
In het dagelijks leven kon ik best verlegen zijn, maar op het toneel durfde ik alles.
Ten tweede klikte het tussen ons op professioneel vlak. Ze kon mij, zo jong als ik was, heel goed regisseren. Ik voelde tijdens de repetities precies aan wat ze wilde en zij wist hoe ze mij daar kreeg. Dat moet de mix zijn geweest van haar houding dat we onszelf nou ook weer niet al te serieus moesten nemen, en de notie dat ons spel tegelijkertijd wel moest staan als een huis. Ik voelde me als een vis in het water. In het dagelijks leven kon ik best verlegen zijn, maar op het toneel durfde ik alles.
Na de première van het stuk, we schrijven oktober 1991, gaf schoolgenoot Martijn Krabbé mij in de coulissen een rode roos en zei veelbetekenend dat ik ‘heel mooi gespeeld’ had. Dat moet ik misschien even verduidelijken: het was Martijn Krabbé niet. Maar hij leek er wel vreselijk op. Vanuit de verte, op het schoolplein, had ik altijd aangenomen dat hij het was. Gelukkig maar dat die waarheid boven tafel is, want hij is inmiddels mijn echtgenoot. Ik vraag me af of Annette eigenlijk weet dat het toneelstuk mij ook nog eens aan de man geholpen heeft.”
Annette de Boer (58):
Ik wist niet dat Ilse haar man te danken heeft aan ons schooltoneelstuk. Zo hoor je nog eens wat. Ik voelde Ilses verlegenheid, ze moest een drempel over om zich te kunnen geven in haar rol, maar was vastberaden. Ik ben heel erg trots op haar dat ze haar passie voor toneel zo heeft weten waar te maken.
