Flashback: ‘Ik durfde steeds meer mezelf te zijn’
Wees trouw aan jezelf en volg je hart. Levenslessen over authenticiteit die Veronica-dj Giel Beelen (42) dankt aan twee docenten. “Hoe echter de leraar, hoe beter je leert jezelf te zijn.”
Beeld: Fred van Diem
“Op de lagere school had ik een dubbelleven. In de klas was ik een stuudje die negens en tienen haalde, buiten de klas deed ik ‘chill’ als handlanger van de leider in de klas. Dat veranderde toen ik bij de omroep in Haarlem ging werken. Radio fascineerde me. Voordat ik in slaap viel, draaide ik eindeloos aan de knop van mijn wekkerradio. Toen ze bij de lokale omroep kinderen zochten gaf ik met een buurjongen gehoor aan de oproep. Zo kreeg ik mijn eerste radioprogramma.
Door de manier waarop de volwassenen mij bij de omroep behandelden, raakte ik die hiërarchie op school beu. In groep 8 besloot ik: aan dat kinderachtige gedoe doe ik niet meer mee. Ik ging zelfs niet meer mee op kamp. Bij de radio kon ik mijn eigen ding doen. Eerst deed ik Jeroen van Inkel na, maar gaandeweg werd ik meer mezelf. Ook op andere vlakken. Ik droeg graag roze en paarse kleding, ging op ballet en hield dat jaren vol. Meester Hans Weel inspireerde daarin. Wat hij zei, weet ik niet meer. Het was een lieve, zachtaardige meester die overbracht dat je mag zijn wie je bent. En als je iets graag wilt? Dan moet je ervoor gaan. Alles is trainbaar, was zijn boodschap. Dat houd ik nog steeds voor ogen in mijn leven.
Ook streef ik ernaar rechtdoorzee te zijn. Hierin was Wim Conijn, wiskundedocent en mentor op het Mendelcollege, een voorbeeld. Mijn radioambities gingen ten koste van de schoolprestaties; daarover hadden we regelmatig contact. Mijn werk was vaak niet af, mijn cijfers lieten te wensen over. Conijn liet vriendelijk, maar gedecideerd merken dat het niet oké was. Hij keurde mij als persoon niet af en gaf me ook geen standje. Eén van onze grappigste gesprekken ging over mijn semafoon. Het verhaal deed de ronde dat ik drugs dealde. De semafoon ging namelijk af als het stil was op de zender. Schooltijd of niet; ik sprong dan gelijk op de fiets naar de omroep.
Conijn was een wijze vijftiger met een coole baard, zijn tijd qua uiterlijk vooruit. Een ernstige man met droge humor. Het lukte hem niet om mij op school te houden. Ik koos voor de radio en maakte het vwo later in het volwassenenonderwijs af. Hoe echter de leraar, hoe beter het je lukt om je eigen pad in het leven te kiezen en dicht bij jezelf te blijven.”
Tot zijn vervroegde pensionering in 2002 werkte Wim Conijn (73) op het Mendelcollege als docent wiskunde: “Dat Giel mij noemt, verbaast mij. Hij was drukker met zijn radiowerk dan met de middelbare school. Hij zat zichzelf in de weg, dacht ik vaak. Sommige kinderen rollen moeiteloos door de puberteit, Giel zag je worstelen. Hij was een buitenbeentje en vond de omgang met autoriteiten soms lastig. Ik vind het geweldig te zien dat hij succesvol is in wat hij het allerliefste doet.”
